Een naschoolse opvang in Otrobanda

Wie aan Curaçao denkt, denkt waarschijnlijk aan de gekleurde huizen van De Handelskade van Willemstad. Sta je erop , dan kijk je over de Sint Annabaai uit en zie je Otrobanda (Papiaments voor ‘de overkant’): waar Gerda van Petersen opgroeide en in 2010 besloot stichting F.E.L.I.S. op te richten. Rapper en vriend van de stichting Brainpower verzon de naam F.E.L.I.S., wat zowel staat voor felis (gelukkig) als voor felisidat, esppacio, libertat i speransa (geluk, ruimte, vrijheid en hoop). “Otrobanda is een plaats met veel uitdagingen. F.E.L.I.S. heeft er een naschoolse opvang in een achterstandswijk met veel armoede en verwaarlozing. Daar kunnen de kinderen van Otrobanda naast hun schoolonderwijs extra steun en begeleiding krijgen. Wij willen met F.E.L.I.S. zoveel mogelijk van hen een eerlijke kans geven om zich te ontwikkelen”, vertelt Gerda.

Gerda biedt met haar stichting plaats aan twee Europese Vrijwilligers, die op verschillende vlakken bijdragen aan de effectiviteit van F.E.L.I.S. “Ik woon in Nederland. Het gebeurde dat, als ik na een periode van langere afwezigheid weer bij F.E.L.I.S. kwam, gemaakte afspraken waren verwaterd. Bijvoorbeeld de afspraak dat de kinderen geen wit, maar bruin brood te eten krijgen. Met de permanente bezetting van de vrijwilligers is dat minder, omdat we taken en verantwoordelijkheden verdelen. En vanuit het perspectief van de kinderen is bestaat de wereld uit niets meer dan Otrobanda. Het contact met de Europese jongeren verbreedt letterlijk hun horizon!”

Een tussenjaar op Curaçao

Een van die jongeren is de 19-jarige Nederlander Arthur. In het tussenjaar na het behalen van zijn vwo stuitte hij via de zoekportal van het European Solidarity Corps op Stichting F.E.L.I.S. Arthur: “Ik dacht nog “Huh? Curaçao is toch geen Europa?” Naarmate ik verder las, raakte ik op slag verliefd. De cultuurshock, echt iets kunnen betekenen, het helpen van de kinderen… Ook het vooruitzicht om in de wijk zelf te wonen, tussen de mensen en weg van de toeristen, leek me supertof! Ik heb nog dezelfde dag gesolliciteerd.”

Om half 1 ’s middags zijn de scholen op het eiland uit en komen de kinderen naar de opvang. Voor die tijd heeft Arthur de lunch geregeld en het middagprogramma voorbereidt. “Ik neem het huiswerk met ze door, dat is bijvoorbeeld rekenen of Nederlands. Daarna houden we een creatief knutseluurtje en gaan we naar buiten voor sport en spel. Ik vind het belangrijk dat de kinderen een veilige plek hebben, waar ze even zichzelf en weg zijn van de issues thuis kunnen zijn.”

De persoonlijke ontwikkeling van vrijwilligers is een belangrijk speerpunt van het European Solidarity Corps. Op de naschoolse opvang zijn de kinderen dan ook niet de enige die wat bijleren. Al kwam dat voor Arthur uit onverwachte hoek: “Uit mijn omgeving hoorde ik altijd verhalen van backpackers die ‘zichzelf tegenkwamen’ op reis. Dat leek mij zo’n onzin. Hoeveel wijzer kan ik nog worden? Heel erg veel, blijkt.”

“Vanwege mijn thuissituatie heb ik erg veel verantwoordelijkheidsgevoel. Dat zit me ook wel eens in de weg: ik pak ook verantwoording voor taken die niet de mijne zijn. Ik realiseer me dat pas echt sinds ik in deze nieuwe omgeving ben. Ook woon ik nu voor het eerst op mezelf en leer ik Papiaments!” De nieuwe contacten in een nieuwe cultuur, Arthur raadt een avontuur als het zijne iedereen aan. Voor jongeren die erover twijfelen, heeft hij een tip: “Ik ben van de stempel ‘eerst knoop doorhakken, daarna nadenken’. Ik wil zeker niet zeggen dat het geen grote beslissing is om voor langere tijd naar het buitenland te gaan. Maar als het goed voelt? Gewoon doen! Het komt vast goed en je leert er sowieso van!”

Wil jij met jouw organisatie ook vrijwilligers via het European Solidarity Corps ontvangen? Of zelf vrijwilligerswerk doen? Op deze pagina lees je hoe je dat aanpakt!